Spis treści:
Wstęp
1. X-XII wiek
2. XIII wiek
3. XIV-XV wiek
4. XVI-XVIII wiek
5. Techniki naciągu strzały w Polsce w X-XVIII wieku
Zakończenie
Bibliografia
O książce:
Książka jest odpowiedzią na wiele pytań, które od dawna padają w temacie
łucznictwa polskiego.
Jej relatywnie małe rozmiary są wynikiem tego, że dotyczy ona wyłącznie
kwestii pomijanych w literaturze przedmiotu – zwłaszcza chodzi o wnioski,
nasuwające się w wyniku analizy znalezisk i źródeł. Przedstawiono tu historię
polskiego łucznictwa konnego, istniejącego po XVIII wiek. Zarówno polskie
łucznictwo piesze, konne, jak i samo jeździectwo wyróżniało się na tle sąsiadów
wschodnich i zachodnich, ukazując rodzime cechy. W celu przedstawienia
rdzennych podstaw konnego łucznictwa, w książce skupiono się na jego
średniowiecznej historii.
Łuki używane w Polsce należały nie tylko do północnego łuku
refleksyjnego, lecz do jego odmiany typowej dla Polski i krajów bałtyckich. Od
początku efektywnie z niego korzystano, używając technik naciągu innych niż na
wschodzie i zachodzie, za to takich samych, jak u Bałtów i Węgrów.
Łuk i jego użycie były żywym elementem w kulturze polskiej. Nawet
pierwowzór śmierci Podbipięty stanowiła ostatnia walka dwóch polskich konnych
łuczników, pozbawionych koni i otoczonych przez Tatarów. Użyli oni w niej tylko
łuków.
Brak jednak na ten temat opracowań, które by zebrały bogaty materiał
archeologiczny czy źródłowy. Wskutek tego, osoby zainteresowane tematem mają
trudności ze znalezieniem odpowiedzi na tak proste pytania, jak to, jakich
kołczanów używano w Polsce w średniowieczu...
O autorze:
Jakub Juszyński (1988), historyk, pracuje jako wachmistrz w
Stowarzyszeniu Jeździeckim Szarża, zajmuje się rekonstrukcją historyczną Scytów
i średniowiecznych Węgier. Publikuje w „De re militari”, „Mówią Wieki” i
„Pruthenii”.
